September – IV

“See you tomorrow.”

Yan ang text ni Neil sa akin pagkatapos niya akong ihatid sa bahay galing sa Skyranch. Susunduin niya daw ulit ako bukas sa work, at ihahatid sa bahay. Tumanggi ako kasi kahit papaano nahihiya rin ako sa kanya. Mahaba ang oras ng binibyahe niya papunta sa work ko at pauwi.

Neil: “Ano ka ba? OK lang sa akin iyon. Kasi ang tunay na nagmamahal, nag e-effort.”

Mukhang hindi nadala ang loko sa mga pinagsasasabi ko sa kanya. Kung minsan nakakainis na yung kulit niya. Kase tinataboy ko na nga siya eh, pero pinagpapatuloy pa rin niya yung mga efforts kuno niya sa akin. And honestly, hindi ko nakikita na sincere siya sa mga ginagawa niya sa akin. Kahit na sino naman kase kayang gawin yung ginagawa niya, makuha lang ang gusto, di’ba? At hindi ko pa rin kasi nakakalimutan yung mga pangloloko niya sa akin noon. Nambabae siya at pinerahan pa niya ako. Sinamantala niya yung long distance relationship namin noon. Hindi siya naging fair dahil ako naging loyal sa kanya, samantalang siya, hindi. Pero oo, alam kong matagal na iyon. Dapat na akong magparaya sa nakaraan at kalimutan na ang mga iyon. Pero mahirap para sa akin eh… Kasi doon ko siya nakilala. Sa tuwing naaalala at nakikita ko siya, isang salita ang laging pumapasok sa isip ko – manloloko. Marami na akong binigay na chance sa kanya noon, pero lahat ng iyon sinayang lang niya. Kaya hindi niya dapat ako sisihin kung bakit ganito katigas ang puso ko sa kanya.

Pero naisip ko bigla, bakit hindi ko subukang gumanti sa mga pangloloko niya sa akin noon? Tama! Baka ito na yung chance ko para ibigay ang karma niya. If this time talagang seryoso na siya sa akin, ako naman ang makikipaglaro ngayon, nang maramdaman naman niya kung gaano kasakit yung ginawa niya sa akin noon.

Nagkita ulit kami kinabukasan after work, and he just did the same thing – siya ang nagsuot ng helmet para sa akin at inalalayan akong makasakay ng motor. But this time, kumapit na ako sa likod niya. Kapit lang, hindi yakap. Sa byahe parang close na close kami. Nagkamustahan kami. Ikinuwento daw niya sa officemates niya ang muli naming pagkikita. May ilan daw na nagalit dahil may boyfriend naman daw ako, pero nakikipagkita pa rin ako sa kanya. Pinaglalaruan ko lang daw siya. Sa isip ko edi wow. Hindi naman nila alam kung naging sino si Neil sa akin noon. Tumawa na lang ako. Pero sabi pa niya, pinagtanggol niya ako sa mga iyon dahil hindi naman nila alam ang totoong story. Alam ko ang nasa isip ni Neil. Sinasabi niyang nahihirapan at nalulungkot ako dahil malayo sa akin si Baron. Totoo iyon, and actually, aminado akong ginagawa kong past time ngayon si Neil. Iniisip ko na sana nagagawa din ni Baron yung mga ginagawa sa akin ni Neil ngayon. Si Neil ang nakakasama ko ngayon, pero kahit na naging malamig si Baron sa akin, siya pa rin ang mahal ko. At sa tuwing minamaliit ni Neil si Baron, pinagtatanggol ko pa rin siya at siya pa rin ang lagi kong bukambibig at binibida sa kanya. Si Baron pa rin ang pipiliin ko dahil siya ang mahal ko. Hindi na babalik ang pagmamahal ko kay Neil. Hinding hindi na.

Dumaan muna kami sa palengke para bumili ng prutas. Ibibili daw niya ako. Dapat daw ako kumain ng prutas para hindi maging lapitin ng sakit. Sobrang payat ko daw, at baka nagpapabaya ako sa sarili ko.

Me: “Ayoko lang tumaba.”

Neil: “Mataba? Eto ang mataba (himas sa tiyan) ako mataba, ikaw hindi.”

Dumaan din kami sa isang drugstore para bumili ng vitamins. Ibibili daw niya ako. Gusto kong matawa nung mga oras na iyon kase feeling ko nahuhulog na siya sa bitag ko. Sige lang Neil, kaunti pa. Ginusto mo ito, di’ba?

Bago kami tuluyang dumiretso sa bahay, dumaan muna kami sa isang store para bumili ng mga pasalubong para sa mga workmates niya. Magkahawak ang kamay namin habang naglalakad. Hindi ko na iniisip na may makakita sa akin at may makapag sumbong kay Baron.

Me: “Kalamay lang naman ang bibilihin mo. Kay daming bilihan ng kalamay, papadpad ka pa dito sa lugar namin?”

Neil: “Eh dito kasi sikat. Saka para kahit man lang mabusinahan kita pag napapadaan ako sa bahay niyo.”

Ang layo talaga ng nararating ng motor nito ah. Ilang babae na kaya ang naisakay niya dito?

Mag a-alas otso na. Nagyaya siyang kumain muna bago umuwi, pero tumanggi ako dahil pagod na ako ng mga oras na iyon at may pasok pa kinabukasan.

Me: “At saka malayo pa ang byahe mo pabalik. Mag aalala lang ako."

Oo, sinabi kong mag aalala ako. Kunwari lang para tuluy-tuloy lang ang pagkakahulog niya sa bitag ko. Hindi na siya tumanggi at inihatid na ako sa amin.

Inalalayan niya ako pagbaba at siya na rin ang nagtanggal ng helmet na suot ko. Bubuksan ko na sana ang gate namin nang bigla niya akong hinila paharap sa kanya at niyakap nang mahigpit, pagkatapos ay hinalikan sa noo. Nagulat ako at natulala. Parang may biglang kumiliti sa puso ko. Nagbukas ang ilaw namin sa labas. Lumabas ang mom ko sa pintuan at nakita niya kami. Magiliw na bumati ng magandang gabi si Neil kay mom, at nagpaalam na rin na aalis na. Sinabi rin niya kay mom na sadya niya talaga na ihatid ako pauwi. Nagpapalakas kay mom, huh? Pero ngumiti na lang ako imbes na ipakitang naiinis ako. Ako pa kasi ang papagalitan ni mom pag ganon.

Kinausap ako ni mom sa loob ng kwarto ko. Nakita niya ang mga bitbit ko na galing kay Neil.

Mom: “Kailan pa kayo nagsimulang magkita ulit? At bakit ka umaangkas sa motor? Pag nalaman yan ng dad mo, nako…”

Tahimik lang ako habang nakikinig sa sermon niya.

Mom: “Nanliligaw ba si Neil sa’yo?”

Me: “Yata…”

Mom: “Tigilan mo yang kalokohan mo. May boyfriend ka na.”

Natulala na lang ako pagkatapos marinig ang mga salitang iyon. Nahiga na ako pagkatapos, at iniisip si Neil. Nakauwi na kaya siya? Biglang bumuhos ang ulan. Nag aalala sa kanya. Seryoso.



continue reading...

September – V